ANNEM BABAM NE YAPIYORSA DOĞRUDUR

Çocuklardan bu cümleyi çok sık duymasam da, çoğunlukla bu düşüncede olduklarını gözlerinden okuyabiliyorum. Bu düşünceleri davranışlarına, duygularına ve tutumlarına o kadar yansıyor ki, bunu gizleyemiyorlar. Zaten açık açık bunu söylemek istemiyorlar. Çünkü anne ve babalarını kötüleyeceklermiş ve şikâyet edeceklermiş gibi hissediyorlar. Onlar bu kadar saf duygularla yollarına devam ederken bizler neden hayatın yoğunluğunun ve koşturmacasının acısını bazen abartarak çocuklarımızdan çıkartıyoruz?

Daha kaygılı ve telaşlı anne babaların çocuklarının da kaygılı ve telaşlı olduğunu gözlemliyorum çoğu zaman. Mesela bir şeyi yetiştiremediği zaman ağlamaya başlıyor. Aslında bilmiyor o kadar büyütmemesi gereken bir konu olduğunu. Öyle görmüş. Annesi, daha dakik, kuralcı, sorumlulukları abartan, hataları affetmeyen, kaygılı, panik bir anne! İster istemez her ne kadar annesi ona öyle yapmaması gerektiğini söylese de, bir kulağından giriyor bu cümleler diğer kulağından çıkıyor. Çünkü annesi çocuğuna verdiği öğütlerde kinin tam tersi davranıyor. Böylece çocuklar her zaman davranışları örnek aldığı için, bu şekilde davranıyorlar. Durumun aslında ne kadar ciddi olduğunu sizlere anlatmak istiyorum. Yani, çocuklarımızla oturup yaptığımız konuşmalardaki söylediklerimizdense, onlara hangi davranışlarımızla örnek olduğumuz çok daha önemli bence. Çünkü çocuk her zaman anne ve babasının davranışlarını gözlemleyerek "doğru davranış" olarak onları değerlendirme eğilimindedir. Anne ve babasının yanlış yapmasını isteyen ya da yanlış yaptığını düşünen bir çocuk ben bu zamana kadar görmedim. Yanlış davranışları onlara yakıştırmazlar.

Bu durumda önemli olan, çocuklarımıza her zaman örnek olmamız gerektiğini bahane bilerek, kendi davranışlarımızı düzeltme yoluna gitmemizdir. Her zaman söylüyorum, sağlıklı anne baba sağlıklı çocuklar demektir.